انسان وقتي درباره مقام و منزلت حضرت سلمان فكر مي‏كند اين سوال به ذهنش خطور مي‏كند كه سلمان به درجه«منا اهل البيت» رسيد و هيچ كدام از اصحاب رسول گرامي به اين درجه نائل نشدند؟

امام صادق(ع) مي‏فرمايد: سلمان نه درجه از ايمان را پيمود و بسياري از اصحاب خود رسول گرامي حتي يك درجه از آن را نپيمودند. سلمان به مقامي رسيد كه ابوذر و مقداد و ... هم به آن مقام نرسيدند؛ او از اصحاب رزم نبود؛ يعني به جبهه مي‏رفت و در جنگ شركت مي‏كرد، اما همانند مالك و عمار در رزم‏آوري شهره نيست و تاريخ براي ما نقل نكرده است.

حضرت سلمان در زمان خليفه دوم به استانداري مدائن منصوب شد. وي اجازه ولايي اميرالمومنين(ع) را نيز داشت و خدمات شايسته و فراوانكرد. نوشته‏اند كه وقتي سلمان از دنيا رفت اميرالمومنين(ع) از مدينه به مدائن آمدو او را غسل و كفن و دفن نمود.

من وقتي فكر مي‏كردم كه چرا سلمان(ره) به اين مقام رسيد، به جمله‏اي بسيار مهم، كه براي جلسه ما هم خيلي مفيد است- برخوردم و آن اين كه راوي نقل مي‏كند كه: هنگام مرگ در بالين سلمان بودم ديدم كه گريه مي‏كند، گفتم: آقا! چرا گريه مي‏كني؟ تو كه به درجه «منا اهل البيت» رسيده‏اي و بعد از مرگ وارد بر رسول الله و اهل بيت مي‏شوي؟ سلمان در جوابم فرمود: روايتي از پيامبر(ص) به يادم آمد و مرا منقلب كرد، كه فرمود:

نجا المخفون وهلك المثقلون؛[1]

سبك باران رستگارند و سنگين باران در هلاكت.

راوي ادامه مي‏دهد كه: به ساختمان آقاي استاندار(سلمان) نظر كردم و ديدم كه استانداري او يك مغازه كرايه‏اي است كه آنجا، هم محل كارش است و هم منزلش.(معلوم مي‏شود زن و بچه نداشته يا آنان را پيش خود نبرده است). ديدم يك پوستيني انداخته و روي آن خوابيده است كه اين پوستين، هم فرش او است و هم رختخوابش. يك كاسه گلي دارد كه در غذا خوردن از آن استفاده مي‏كند. و يك آفتابه گلي براي تطهير و وضويش. يك قلم و دوات هم براي خدمت كردن به جامعه‏اش. با اين وضع و حالشش مي‏نالد و مي‏گويد سنگين بارم، سنگين بارم.

سلمان بايد به درجه«منا اهل البيت» برسد چرا كه عجب ندارد، اگر چه تمام عمرش را عبادت كرده و بنده مطيع خدا بوده،اما باز خود را مقصر مي‏داند.

پي نوشت ها:

[1]. بحارالانوار، ج74،ص55.